- xoşnud
- sif. və zərf <fars.> Razı, məmnun. Sən pozmusan mənim xoşnud halımı; Abbas sana nə edib, tanrı zalımı? «Abbas və Gülgəz». <Fərman:> Bircə de görüm, əmim ağa ilə qohum olmaqdan xoşnuddurmu? Ə. H.. <Araz və Günəş> hər şeydə qənaətkar, hər zaman həyatlarından məmnun və xoşnud görünürlərdi. A. Ş.. <Şah:> Sizi məşrutəçi cavanlar göndəriblər, mən də xoşnudam ki, məmləkətdə belə zəki cavanlar tapılır. C. C.. Xoşnud etmək – razı salmaq, məmnun etmək. Keçmiş vaxtlarda teatr işlərimiz və teatr nümayişlərimiz məni o qədər məmnun və xoşnud eləməzdi, nə qədər ki indi eləyir. C. M.. Xoşnud olmaq – razı düşmək, məmnun olmaq. Məndən təki ol xatirin olsun xoşnud; Şadəm ki, salır fələk bu zindanə məni. S. Ə. Ş.. <Dərviş:> Bu dəliqanlılar məni dərdimin üstündə doğrayıb itlərə atsaydılar, baxtımdan çox xoşnud olardım. . A. D.. <Rəşid:> Anası xoşnud olur, zira nə qədər Qurbanquluya təklif etmişdisə də, rədd cavabı almışdı. T. Ş. S..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.